Trochę Gombrowicza

 

 

 

 

 

Witold Gombrowicz, DZIENNIK 1957-1961, fragment 12

 

 

1958

VII

 

 

Środa

 

 

Nie wiedziałem, co robić, przypomniałem sobie, ze N.N.

(właściciel bazaru) zaprosił mnie na kolację, poszedłem...

żeby spróbować szczęścia, a nuż się uda... Ale na mój widok

ogłoszono zbrojne pogotowie, podwojono straże, wytoczono

działa!

 

 

Miałem wrażenie, ze szturmuję obronną pozycję. Pan domu

za parapetem sztucznej dobroduszności. Pani domu i jej ciotka,

Raquel, stara panna, na szańcu pryncypiów św. katolickich

z bronią gotową do strzału na wypadek gdybym podpuścił

jakie bluźnierstwo (z tymi intelektualistami nic nie wiadomo!).

Panna opancerzona zdawkowymi uśmiechami i częstująca

Sałatą. Syn, inżynier, w miękkiej koszulce, pulchny, schludny,

z wąsikiem, z pierścionkiem, z zegarkiem, komfortowy —

arcydzieło samowystarczalności.

 

 

 

Fragment pochodzi z:
Witold Gombrowicz, DZIENNIK 1957-1961, Wydawnictwo Literackie
Ilustracja: Fragment scenografii Agnieszki Jarząb