nr 7 / lipiec 2008
Błażej Baraniak komentarzy: 0
Jan Kozikowski
Marta Kowerko, Maciej Duda komentarzy: 1
Aleksander Jurewicz
Wszystko staje się uproszczone i sprowadza się właśnie, tylko i aż, do Miłości. Podczas gdy rzeczywistość wydziwia i kombinuje. Niestety, nie wiadomo dlaczego-zawsze-tak-jest, nie trwa to zbyt długo – tak jak rozbłysk. Rozpada się to zjawisko wbrew swojej potędze, wartości, znaczeniu, budulcowi.
Czym zawinili bohaterowie, gdzie błąd, co poszło nie tak, w którym miejscu i kto podjął niewłaściwe kroki? Może nie da się połączyć rzeczywistości i Miłości w całość, może to dwie sprawy nieprzystające, albo wrogie? Agnieszka Dworniczak komentarzy: 0
Człowiek i pisarz cz.2
Dorobek Grochowiaka stanowi nie tylko liryka. Debiutował wszak równocześnie tomikiem wierszy i tomem prozy. Jego utwory niepoetyckie podejmują najczęściej – wręcz obsesyjnie – temat wiary w Boga, śmierci, starości, męstwa, poszukiwania tożsamości. Próbują też odpowiedzieć na ówczesne „zamówienie społeczne”, wprowadzając problemy wojny, walki klasowej, powojennych migracji i sprzeczności między ideologią a praktyką. 
Nazywam się Stanisław Grochowiak. Urodziłem się 24 stycznia 1934 roku w małym miasteczku wielkopolskim jako trzecie z kolei dziecko dość zamożnych rodziców. Dzieciństwo miałem więc pogodne, którego sielskości nie mącił fakt, iż w tymże styczniu 1934 Adolf Hitler doszczętnie już opanował ministeria Rzeszy Niemieckiej. Wojna 1939 roku zaskoczyła mnie tak, jak w słoneczny dzień wybuchająca burza. Ludwik Cichy komentarzy: 0
Odlot Amy
Błażej Baraniak komentarzy: 1
Większa część populacji współcześnie nie mówi, tylko wrzeszczy, nie zamyka drzwi (od aut, pokojów, domów i czego tam jeszcze), tylko nimi trzaska. Trzeba Wam wiedzieć, że ludzie, zanim zaczęli wrzeszczeć, zwracali się do siebie taką siłą głosu, żeby nawzajem się słyszeć, a gdy kto z jakichś powodów przygłuchł, używał trąbki do słuchania. Mało tego – ludzie zwracali się do siebie pełnymi zdaniami, niejednokrotnie złożonymi, i używali co najmniej paru tysięcy słów dla precyzji kontaktu. 
Pod koniec ubiegłego roku pisaliśmy w „Morelach i Grejpfrutach” o Łukaszu Kuropaczewskim i o jego zbliżającym się światowym debiucie gitarowym w Carnegie Hall. Debiut wypadł światowo (bisy, owacje na stojąco, media itd.), a my dostaliśmy od Łukasza kartkę na święta. Odpisaliśmy, i otrzymaliśmy odpowiedź, znów odpisaliśmy, i tak już dalej jakoś szła ta korespondencja. Trochę głupio zatrzymywać wyłącznie dla siebie to, co Łukasz opisuje, stąd pomysł, żeby pisał dla wszystkich morelowych Czytelników z tej Ameryki. Dzisiaj o tym, jak Łukasz wyrusza na podbój świata, uzbrojony w butelkę żubrówki, siatę czerwonych barszczy w proszku oraz pewność swych racji. 
