JAK PRZEJĄĆ KONTROLĘ NAD ŚWIATEM, NIE WYCHODZĄC Z DOMU (27)

Jest rok temu, stoję w kolejce w TKMaxxie. Nagle brutalnie zaczynają się przez nią przepychać młodzi mężczyźni; ni to biznesmeni, ni to sportowcy, ni to gwałciciele. To osobniki rasy sopockiej deptakowej, idą wprost do kasy z charakterystyczną pewnością siebie, bez minoderii „och, jaka jestem nieśmiała, że ci ludzie stoją tu przede mną!”, taranując nas, pizdy ściskające w spoconej łapce skarpetki (ich cena 24,99, nasza cena 19.99!), które w zabudowanym jeżdżą nie więcej niż 150/h, a mefedron brali ostatni raz nigdy. Bardzo głośna rozmowa mężczyzn składa się głównie ze słów „mocnych”, „wulgarnych”, tzw. „męskich”; wszyscy chłoniemy potulnie ich męskość z oczami wpitymi nieruchomo w kiście majtek, żelek i biskwitów ostatniej przedkasowej szansy. Oni zaś zdają się cieszyć z tego drylu, z karności, z jaką kolejka rozstępuje się, usuwa im z drogi; oczy zaś odwracają się onieśmielone, oślepione ich toksycznym blaskiem, szczypiące od czarnego CK (byle tylko nie usłyszeć „coś nie tak, cwelu?”).

... a nawet dwóch.

Niedawno odbyły się wybory prezydenckie, które rozłupały kraj dokładnie pół na pół. Tymczasem gromada dzieci, zgodnie podchodzi bociana, który zabłąkał się nad stawem w miejskim parku i usiłuje trafić go kamieniami. Ptak odlatuje nie dając się trafić, dzieci są rozczarowane postawą bociana. A w środku miasta robotnicy bez entuzjazmu zrywają chodnik na ulicy, ryją w niej koparką, przewracają drzewa, żeby przerobić zapowiadane szumnie środki unijne. Obok, przepływa w czarnej karocy zaprzężonej w 340 koni czystej, niemieckiej rasy BMW żona nowego burmistrza. A wydawało się, że jest skłonna zestarzeć się bez większych ambicji w tym miasteczku. Starzec Kaczyński przemawia w swojej telewizji do swojego narodu. Wszystkie telewizje natychmiast tłumaczą, co chciał powiedzieć, mówiąc to, co chciał. Strużka wody skapuje z pyska psu, który właśnie przestał pić.
- Nie musisz od razu wierzyć we wszystko, co mówią - mówię do psa - bo i ja nie we wszystko to wierzę.
Pies ziewa i zasypia na ławce w ogrodzie. Też kładę się spać.

Rano dzień przywraca rzeczom kształty, które wieczorem zeżarła noc. Na ulicy pojawia się urzędnik służbowy. Skoncentrowany na misji, ostentacyjnie nie pozdrawia nikogo. Na swojej ptasiej głowie nosi okulary, które trzymają się tak pewnie, jakby były częścią twarzy. Mam wrażenie, że jest podobny do kogoś, lub nawet jest tą osobą, do której jest podobny. W każdym razie, psu nie chce się nawet na niego szczekać, więc pewnie to jednak on.
- Dzień dobry – mówię jak zwykle, a on jak zawsze nie odpowiada, co przesądza, że nie jest osobą podobną do niego, ale nim samym, w dodatku we własnej osobie. Podległe mu służby ratunkowe w bezrefleksyjnym zapamiętaniu testują w poszukiwaniu pandemicznego wirusa, bez którego ten świat nie potrafi już istnieć. Im więcej testują, tym wirusa mniej, więc żeby był na potrzebnym poziomie, muszą testować coraz więcej i więcej. Pies przebiega przez poranną kałużę. Świeci słońce, więc kiedy wracamy, kałuża już wysycha i odsłania psi ślad odciśnięty w błocie. Pies zatrzymuje się nad nim, obwąchuje, merda ogonem, bardzo mu się podoba ten ślad. Wszystko o czym myśli, to jak by tu zabrać go ze sobą do domu.

Dzisiaj znów urodziło się więcej ludzi niż umarło: na świat przyszły 224 tysiące, a zeszły z niego 94 tysiące. Czy nowourodzeni nie będą przeklinać, palić, nie będą pić, tylko od razu zaczną się kulturalnie starzeć? W kadym razie podczas tej pandemii liczba mieszkańców bardzo wzrasta.

Dużo zamaskowanych chodzi po ulicach. Właściwie wszyscy - bez oblicza, pozbawieni urody, charakteru, zdyscypliniowani. Nie wiem co pisać; sytuacja nie jest do pozazdroszczenia.

Przychodzi mi do głowy myśl. Zaraz wychodzi. Wcale jej nie zatrzymywałem.

Przez przejście dla pieszych sunie pijak. Dochodzi do krawężnika, wysuwa jedną nogę do przodu i nie wie co począć z drugą. Trwa to jakiś czas; w końcu podejmuje decyzję – przewraca się.

Może i nie warto tego zapisywać, bo tu nie dzieje się nic porywającego, ale przecież autentyczne życie to nic nadzwyczajnie błyskotliwego, więc trzeba je dostrzec takim jakim jest, w całej codzienności.

Ludzie dalej wierzą, że kto czyta książki, to rośnie mu inteligencja. Mimo, że 40 procent nie rozumie tego co czyta, a może waśnie dlatego.

Nie wiem jak jeszcze bardziej mogę zostać w domu - robię to już na najwyższych obrotach, ekstremalnie, najlepiej jak umiem, a mimo to dręczy mnie świadomość, że nie wykorzystuję wszystkich możliwości. Muszę spróbować docisnąć pedał, wyeliminować wszystkie luki w pozostawaniu. Na pewno znajdę coś do dopchania kolanem.

Wysyłam psa na spacer. - Pójdziesz Topolową, skręcisz w Łąkową i już będziesz nad rzeką, wykąp się na plaży i wracaj pędem. Z nikim nie dyskutuj, na zaczepki nie odpowiadaj – instruuję. - Masz być z powrotem za pół godziny.

Puszczam go za bramą i patrzę jak gna i skręca w Łąkową. Bramę zamykam gdy znika. W ogrodzie randkują kosy, defekują dzikie gołębie, jakiś mały ptaszek, chyba rudzik, wibruje głośniej niż skowronek na łące. Tak cholernie mnie to rozprasza w skupianiu się w ćwiczeniu doskonałości pozostawania w domu, że rozważam zrobienie procy. Na razie odkładam na jutro to barbarzyskie rozwiązanie. Za dużo rzeczy odkładm na jutro.

O jedenastej trzydzieści wychodzę przed bramę z przekonaniem, że pies nie dotrzyma półgodzinnego terminu, ale on tam już jest, oczekujący, cały mokry, wykąpany w rzece. - No, no... - chwalę, głaszczę, drapię za uchem, przytulam i tak dalej...

PS.

Pijak nie leży już na przejściu na pieszych. Pewnie wstał zdziwiony, odnajdując siebie w publicznym miejscu, pozbierał postać w całość, wyprostował na niej odzież, wybrał kierunek i wyszedł z pola widzenia.

Przy mojej bramie zatrzymuje się Tomek, ma niewielki pakunek w ręce i jakąś sprawę najwyraźniej, bo poróbuje otworzyć wrota. Zanim zacznie kopać, wolę zagadać przez otwarte okno.

- Co tam, Tomek?
- A, bo hrabini kazała dać to pana psu – podnosi pakunek.

Wychodzę, otwieram bramę.
- Pani Wrotycz-Nawłociowa powiedziała, że pies ma przegryźć wołowiną, żeby mu to ucho policjanta nie stanęło na żołądku – Tomek wręcza mi pakunek.
- O czym ty do mnie rozmawisz Tomek?! Jakie ucho?

- Pan nic nie wie?... Na Łąkowej policyjni dupnęli młodego Bulińskiego, jak wyszedł z domu na spacer ze synkiem we wózku. Najpierw go złoili pałami, a jak już zaczęli z nim gadać na leżąco przy pomocy paralizatora to nadleciał pana pies - jak kara boska nadleciał, żeby mnie pokręciło jak kłamię. Przeskoczył nad oficermi i trochę nim zakołysało, bo jednemu urwał ucho i pogalopował przez łąki nad rzekę. A oni za nim, we dwa radiowozy, po łące kurwa, psa chcieli autami zaaresztować. I wtedy my cap! Bulińskiego z asfaltu i wózek za bramę hrabini Nawłociowej, i już nam mogli naskoczyć panowie oficerowie. Przyjechało jeszcze tych suk ze trzy na syrenie, ale pies już dawno spłynął rzeką do śluzy i pewnie wrócił na skróty Torową, co?
- Pies jest cały czas w domu – kłamię. - Chodź tu – wołam i pies podbiega merdając ogonem wciąż ociekającym wodą. - Widzisz?

- Niech lepiej go pan wytrze, bo wcale nie jest tak ciepło i się jeszcze przeziębi, a szkoda by było.
- Wiesz co Tomek? Daj tę cholerną wołowinę i zakończmy to nieporozumienie, a hrabini Wrotycz-Nałowciowej powiedz, że wiem o co jej chodzi, ale nic z tego – ja psa mojego na wybory prezydenckie nie wystawię. Sobie szukajcie kandyadta, mnie psa szkoda na takie coś, jasne?!

- Jasne, że jasne. Ale co dał popalić, to dał. Pewnie ma pod sto kilo, nie?
- Jakie sto?! Niecałe 64, kurwa!

- Też myślałem, że musi mieć więcej niż 50, bo jak w locie urwał gnojowi ucho, to tylko nim trochę zakołysało.
- Zapomnij Tomek, a za wołowinę podziękuj; w tym domu się nie przelewa. A! Masz tu ćmika na drogę – częstuję fajką i sięgam po zapalniczkę.

- Dzięki, panie Darku, już mnie nie ma i nigdy tu nie było – Tomek zatyka papierosa za uchem i wychodzi z pola widzenia.

Zamykam bramę, na klucz, na zasuwę i skobel w betonie.

- No, no, i to wszystko zdążyłaś w pół godziny?... - głaszczę psa, który jest suką cane corso italiano i ma na imię Bozia, ale wołam na nią Paszcza, żeby nie ranić wierzących patriotów, a pies to rozumie, akceptuje i wybacza.

Daję psu wołowinę od hrabini, ale mam świadomość, że tę noc spędzimy z uchem policjanta w domu, w brzuchu Paszczy śpiącej jak niewiniatko na posłaniu w pobliżu mojego łóżka. W dodatku jest pełnia. Makabra. Czy oni nie potrafią wybrać tego nowego - starego prezydenta mniej strasznie?

Ta myśl, co mi przyszła do głowy i zaraz wyszła, bo wcale jej nie zatrzymywałem... otóż ta myśl była taka, że ofiarami śmiertelnymi tego Koronusa są zawsze schorowani seniorzy-emeryci – z małymi wyjątkami tylko potwierdzającymi tę regułę – co rozwiązuje napęczniałe problemy ministra od emerytur i ministra od państwowej służby zdrowia, nie tylko w tym kraju.

Zapowiada się kolejny dzień, dobry do poudawania beztroskiego, szczęśliwego życia. W telewizji zapowiadają deszcze. Będzie padało na policjantów i na ich ofiray, po równo. Chciaż na policjantów spadnie mniej wody, bo ofiar jest więcej.

Fragment pochodzi z książki Julio Cortazara „Opowieści o konopiach i famach i inne historie", napisanej w 1962 roku, a później brawurowo przełożonej na język polski przez „prywatną" tłumaczkę Cortazara, panią Zofię Chądzyńską. Książkę wydało „Pomorze Bydgoszcz" w roku 1993.

Fragment książki Bohumila Hrabala „Piękna rupieciarnia”, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Czarne.

Ryba ma właśnie wyskoczyć ponad wodę w pogoni za ważką. Na rzekę opadają dwie lądujące kaczki. Ryba nie wyskakuje; spłoszona spływa na głębinę pod kępę wodorostów.
 

Ważka nie ma poczucia istnienia ryby; kontynuuje swój lot godowy rozdając zalotne blaski i lśnienia ważkowym samicom, uzbrojonym w uwodzicielską obojętność.

Rzeka nieustannie płynie, tocząc się teraz przez bezkres pola, z którego zjeżdżają żniwujące całą noc kombajny i traktory. Rumor już cichnie, zaczyna przypiekać poranne słońce.
 

Wśród walcowatych snopów skoszonego zboża pojawia się lis. Ruda plamka poruszająca się po jednolitym słomiastym tle wielkiego pola.

Tak widzi go myszołów, bezszelestnie zakreślający koła pod bezchmurnym niebem.

W domu, na końcu podziemnego korytarza, tuż pod szczeciną skoszonego zboża budzi się polna mysz.

Czyści futerko, jak każdego ranka i wychodzi na powierzchnię.

Przeciera oczy ze zdumienia:

Tam, gdzie wczoraj kładł się przyjemny, bezpieczny cień gęstego lasu metrowych łodyg żyta, teraz jest płaska patelnia przypiekana słońcem.

Świat myszy przestał istnieć z dnia na dzień, ale życie toczy się dalej: lis nieruchomieje, zasadzając się na zdezorientowaną mysz.

Myszołów też dostrzega łatwą zdobycz. Składa skrzydła, by błyskawicą spaść z wysokości na ofiarę.

Dlaczego atak nie następuje?

Ptak widzi z wysokości nową, czerwoną plamę, jaka pojawia się w dole na słomiastym tle. Czerwona, zbliża się do plamy pomarańczowej, która nagle zaczyna się szybko oddalać, aż znika z pola widzenia.

Mysz nigdy nie dowie się, że to, co ją uratowało, ma na imię Alicja.

Alicja tańczy po nasłonecznionym rżysku z dużym czerwonym balonem na sznurku. Nie ma świadomości istnienia myszy, lisa, ani myszołowa. Korzystając, że nie jest widziana przez nikogo, śpiewa i ćwiczy ruchy modelki. Alicja marzy, żeby zostać gwiazdą.

Dopiero za 40 lat, gdy już będzie miłą, zmęczoną starszą panią, Alicja zrozumie, że nie ma nic bardziej pospolitego, niż chęć zostania gwiazdą.

Teraz Alicja ma cztery lata, na urodziny dostała czerwony balon. Który za kwadrans pęknie. Ale my już tego nie chcemy widzieć.

Może wiecie, a może wam to umknęło: kończą się już sianokosy, teraz czas na widełkowanie. Tak było, jest i będzie.

Foto: Taylor Marie McCormick
Obraz: Grant DeVolson Wood

Mieszkaliśmy w naszym domu na pustyni. Nikt nie musiał nas ratować i my nie musieliśmy ratować.



Za oknem było widać piasek i słońce, czasem czuć było wiatr, w nocy przychodził księżyc. Powiedziałaś, że musimy coś zrobić. Poszedłem do szopy i przyniosłem farby i pędzelki. Na wielkiej ścianie naszej sypialni namalowałaś trawy sawanny, baobab, akacje, żyrafę, czarnego tukana z żółtym dziobem i rzekę z krokodylami gotową na przeprawę gnu. Usiedliśmy na podłodze i czekaliśmy aż gnu nadejdą. Całymi tysiącami, jak mają w zwyczaju. W nocy znów przyszedł księżyc, ale gnu nie przyszły.

Rano domalowałaś dla zachęty trzy zebry, jednak gnu nie pojawiały się. Za oknem słońce smażyło piasek na patelni pustyni, bo było już południe. Wyjęłaś z lodówki arbuza i pokroiłaś go na zimne, przyjemne, różowe półksiężyce. Usłyszeliśmy rumor, i przez otwarte okno wskoczył do pokoju lew.

Widywaliśmy go już wcześniej, ale tylko przez lornetkę, jak na granicy zniechęcenia wciąż próbuje wytropić coś, czego na pustyni nie ma. Prawdopodobnie, wyposzczony monotonią pustki, uległ pokusie twojego soczystego obrazu oczekującego nadejścia gnu. Przysiadł na podłodze obok i dyszał nieprzyjemnie, aż spiorunowałaś go wzrokiem i przestał. Zapadło długie krępujące milczenie. Nieznośne.

Powiedziałaś żebym coś zrobił. Poszedłem do szopy po sztucer Remingtona. Wróciłem i znacząco odbezpieczyłem karabin. W dodatku oświadczyłaś, że nie brzydzę się przemocą. Lew spojrzał na mnie, a gdy potwierdziłem skinieniem głowy tę oczywistą nieprawdę, odbił się od podłogi i wskoczył w obraz.

Usłyszałem jego ryk, ale nie wiem czy pod baobabem, czy wśród akacji, spojrzałem na brzeg rzeki, tam, gdzie maiły nadejść gnu, ale już nic nie zobaczyłem, bo chlusnęłaś na ścianę wiadrem białej farby i obraz zniknął zanim nadeszły.

Wyjęłaś ze skrytki brązowy odkurzacz Zelmer i posprzątałaś po lwie. Potem, jak nigdy nic, zjedliśmy zimne, przyjemne, różowe półksiężyce arbuza i poczekaliśmy na księżyc. Nie zawiódł. Przyszedł wieczorem, jak zawsze. Księżyc nigdy nie zawodzi.

Rysunek: Andrzej Bobrowski

Niektóre drzewa żyją aż trzy tysiące lat. Osobiście nie udało mi się wyhodować żadnego drzewa, które żyje tak długo. Za oknem wiatr uformował kupkę z paru liści a potem ją rozwiał. Po obiedzie przestało wiać zupełnie. Wszystko działo się jak miało i nic nie wskazywało że będzie inaczej; słońce wzeszło rano na wschodzie i miało zajść wieczorem na zachodzie, jak zawsze.

Powiedziałeś mi, że musimy się rozstać. Nie zniesiesz już dłużej takiej miłości z mojej strony, nie chcesz być tak kochana, obraża cię to, że ci na wszystko pozwalam, wszystko jest dozwolone, a nawet oczekiwane i od razu zachwycające; obłęd! Chcesz mieć normalne życie, nie chcesz dłużej występować w roli mojego idealnego wyobrażenia na temat twojej osoby, tylko chcesz być tą osobą! Z wszystkimi wadami, skłonnością do przeciętności, tęsknotą do modnych ciuchów na wysokim obcasie, bywania w towarzystwie, gdzie ludzie raczą się bzdurami, i chcesz oglądać telenowele jak wszyscy normalni ludzie, więc musimy się rozstać, natychmiast.

Poszedłem do łazienki. Ogoliłem się, obciąłem paznokcie u nóg, u rąk i włosy w nosie, sprawdziłem czy nic nie wystaje z uszu. Spojrzałem na człowieka w lustrze. Uczesałem mu włosy, natarłem twarz kolońską, polukrowałem balsamem i ubrałem go koszulę na niedzielę. Wyglądał nieźle, i naprawdę trudno było się do czegoś przyczepić. Wróciliśmy do pokoju.

Siedziałaś na podłodze przed telewizorem. Usiadłem obok. Telewizor pokazywał wiadomości z prawdziwego świata. Powiedziałaś że ludzie protestują na ulicy przeciwko czemuś, albo manifestują za czymś, a nas tam nie ma! Niektórzy głodują! Nawet giną gatunki całe, na przykład niektóre motyle, a my zachowujemy się tak, jakby to się nie działo. Powiedziałem że możemy pojechać do miasta i poprotestować trochę razem z tymi co są przeciwko, albo z tymi, co są przeciwko tym, którzy są przeciwko. Nie jeść też możemy przez jakiś czas, skoro to takie ważne. Zatrzepotałaś powiekami jak człowiek niemogący złapać powietrza. Wyszedłem do szopy.

Już miałem wrócić z szopy, kiedy przez szparę w deskach zobaczyłem dwóch bydlaków. Skradali się do naszego okna. Przylgnęli plecami do ściany domu i nasłuchiwali. Potem, pozostając niewidocznymi z wewnątrz, obserwowali co dzieje się w środku. Nałożyli kominiarki na łby. Wsunąłem za pasek spodni mały półkilowy toporek, wziąłem do ręki kij obły dobrze wyoblony i wyskoczyłem. Tego, który nie zdążył uciec, związałem powrozem i zaciągnąłem nieprzytomne ciało do szopy.

Pozostał problem, jak ci o tym powiedzieć. Kiedy wszedłem do domu, dalej siedziałaś przed ekranem, a telewizor wciąż podrzucał ci nowe fabuły z prawdziwego świata. Postanowiłem poczekać na chwilę, aż świat zatrzyma się na moment i nic nie będzie się działo. Usiadłem obok.

Rysunek: Anka Cięciel

Pewnego dnia obudziliśmy się i nie byliśmy już młodzi. Powiedziałaś, że jest początek lata i wszystko może się zdarzyć, ale wiedzieliśmy, że nam zdarzy się już tylko kawałek wszystkiego. Wziąłem kluczyki z parapetu. Przejechaliśmy samochodem przez trzy kraje. Benzyna skończyła się nad samym oceanem. Wysiedliśmy. Porzuciliśmy auto i przeszliśmy przez wydmy. Usiedliśmy na pisaku bezludnej plaży. Byłem ciekaw, co jeszcze może się zdarzyć, ty też. Gdzieś daleko, ciemny błękit wody łączył się z jaśniejszym niebem i powracał rozsłoneczniony nad nasze głowy. Szara plama wiekości kropki widziana z odległości pozostawała w miejscu, głucha i nieruchoma; najpewniej jakiś stutysięcznik wypełniony pasażerami, muzyką i atrakcjami, pruł ocean z prędkością czterdziestu węzłów. Dla ludzi na statku nie bliśmy nawet punktem na plaży, więc nie mogli mieć świadomości naszego istnienia, dla nas ich obecność zredukowała się do szarej plamki na megaekranie błękitu; obojętność wzajemna, nie zobowiązująca, doskonała.
Nadleciały mewy, i jeszcze większe mewy. Te duże miały żółte dzioby, a mniejsze – czerwone. Wszystkie darły się wniebogłosy. Trwało dłuższą chwilę zanim pojęły, że jesteśmy niejadalni i odleciały. Kiedy znów spojrzeliśmy w miejsce, w którym była szara plama, jej już nie było. Wymazała się z błękitu.

Zjawił się jakiś człowiek. Wyglądał jak syn sprzątaczki, w dodatku pijącej. Jednak w niczym nie przypominał chama z wyboru. Miał w sobie tragiczność przypadkową, jaka może stać się udziałem każdego. Może los zakpił z niego, każąc pokochać dziewczynę, która miała go za nic, czyniąc z niego to, na co teraz wyglądał? Zapytał czy mielibyśmy dla niego dwa euro. Zdziwiłaś się, że nie ma dwóch euro. Wyjaśnił, że jest zawodowym bezrobotnym, ćwiczącym się w byciu upokarzanym i pomiatanym. Daliśmy mu dwa euro. Zaproponował, że w zamian wyrecytuje z pamięci nasz ulubiony fragment twórczości J.L. Borgesa. Nie mieliśmy ulubionych fragmentów Borgesa. Powiedział, że nic nie szkodzi, zaprezentuje kilka przykładowych na próbę. Usiadł obok na piasku i zaczął prezentować, mimo iż musiał wiedzieć, że psuje nam dobry uczynek:
- Jest bezsporne, acz tajemnicze, że osoba, która wyświadcza przysługę, w jakiś sposób stoi wyżej od tej, która z tej przysługi korzysta. To z opowiadania POJEDYNEK – zawiesił głos by zebrać pochwały, i choć pochwały nie nastąpiły, niezrażony zamierzał ciągnąć swój popis dalej.
- Panie Borgesie, damy ci jeszcze dwa euro, jeśli już sobie pójdziesz – przerwałaś mu propozycją, na którą przystał. Daliśmy człowiekowi jeszcze dwójkę, a on wywiązując się z umowy zniknął z naszego pola widzenia.

- Są życia wspaniałe, i są życia nędzne, ale słońce świeci tak samo dla ludzi spełnionych, jak dla nędzników – powiedziałaś, a ja próbowałem do czegoś podczepić tę myśli. Zanim to mi się udało, z oceanu wyszedł tygrys. Otrzepał się z wody i ruszył w głąb lądu znikając za wydmami. Usłyszeliśmy narastający warkot łodzi motorowej, a potem zobaczyliśmy jak dobija do brzegu i wyskakuje z niej trzech byków w moro i ciemnych okularach. Uzbrojeni w agresywną pewność siebie, pokrzykujący, zbliżali się do nas. Stanęli groźni, napompowani, domagający się. Zorientowałiśmy się, że nie chodzi o nas, a o tygrysa.
- Nie było tu żadnego tygrysa, przecież byśmy tak nie siedzieli, gdyby tędy przechodził – skłamaliśmy, bo już umiemy, bo nie jsteśmy już młodzi, więc wiemy jak się zachować w słusznej sprawie.
Wyglądali na rozczarowanych, z napompowanych torsów uszło ciśnienie. Mieli już zawrócić w stronę łodzi, gdy jeden dostrzegł trop. Znów napakowani działaniem ruszyli wzdłuż odcisków wielkich łap na piasku. Jeden niósł kuszę, drugi sztucer, trzeci filmował wszystko kamerą. Zniknęli za wydmami. Tuż przy twojej nodze czerwony krab pożerał mniejszego, pomarańczowego. Fale oblizywały brzeg białą pianą. Zza wydm dobieł pomruk wielkiego kota. Padł strzał. Czerwony krab nie przerywał uczty, wepchnął w siebie ostatnie drobiny pomarańczowego odwłoka, oblizał szczypce i ruszył w stronę wody, żeby spłukać z siebie resztki. Trzech przerażonych ludzi wybiegło zza wydm i gnało na złamanie karku do łodzi. Nie mieli już ani sztucera, ani kuszy, ani kamery. Silnik zawarczał na najwyższych obrotach i łódź uniosła z sobą przerażonych na ocean. Na szczycie wydmy stanął tygrys. Mógł zejść po piaszczystym zboczu w stronę oceanu albo w stronę lądu. Wybrał tę drugą możliwość.

Słońce zaczęło już schodzić z zenitu, kiedy przyszła ta para. Usiedli na piasku, jak starzy znajomi. Ona okazała się dobrze wytrenowana do roli niekrępującego tła, a on mówił to, co - wydawało mu się - jest dla nas interesujące. Gdy popisywał się przemówieniami, ona przez cały czas starała się wyglądać na osiemnaście lat, jakie kiedyś miała. Nie potrafię powiedzieć w szczegółach na czym to polegało, ale wyglądało właśnie tak. Zapowiadało się długie, męczące popołudnie. Gdy jemu skończył się popis, wstali, podali nam ręce i sobie poszli.

Już mieliśmy stąd pójść, żeby zobaczyć co takiego robimy w innym miejscu, gdy z oceanu wychynął peryskop i bez skrępowania zaczął nam się przyglądać. Potem wynurzył się kadłub obrośnięty brodami wodorostów i z otwartego włazu wyłoniła się głowa. Zapytała czy chcemy się przejechać łodzią podwodną. Nie chcieliśmy. Głowa zniknęła pod pokrywą włazu, kadłub rozpoczął zanurzanie. Ocean zamkął się nad nim zacierając ślady.
Zapytałaś czy to mógł być Hemingwy, powiedziałem że na sto procent Gorillaz, bo Hemingway nie żyje od pół wieku, a oni wciąż dychają jeszcze, jak wiele podstarzałych gwiazd, usiłując zwrócić na siebie uwagę wariackimi pomysłami.

Już wstawaliśmy, bo nam się znudziło obserwowanie wątpliwych fabuł na megaekranie błękitu oceanu i chcieliśmy stąd gdzieś pójść, ale nie bardzo wiedzieliśmy dokąd, gdy nadleciał duży, żółty motyl. Postanowiliśmy ruszyć jego śladem. Prowadził nas do końca wydm porośniętych skarlałymi iglakami, i gdy zapowiadało się, że ma jakiś zamiar w tym prowadzeniu, nadleciał lelek kozodój i go zjadł. Bezceremonialnie, bez entuzjazmu, w locie, nawet nie przystając. Z zarośli wystawiło łeb zwierzątko - prawdopodobnie cyweta – zobaczyło nas i czmychnęło w krzaki, zostawiając nas samych. Dwoje ludzie na plaży w słońcu. I wtedy mówisz:
- Zostawiłam w łazience krem do buzi, zamiast zabrać.
- Ludzie myślą, że cyweta należy do kotkowatych, tymczasem ona wcale nie należy do kotkowatych, tylko do łaszowatych! - słyszę swój głos, a potem znów twój:

- Wiesz, nudzi mnie już ta opowieść, myślisz, że ktoś to jeszcze czyta?
- Właśnie miałem kończyć - odpowiadam i stawiam ostatnią kropkę.

Rysunek: Andrzej Bobrowski