Stoję na skraju parku. Kiedyś była tu gorzelnia, dochodowy interes, w którym z tanich kartofli robiono drogi spirytus dla połowy kraju. Przylegał do niej skup owoców i warzyw, gdzie można było sprzedać czarne porzeczki; czarne były najdroższe.

Dzisiaj, kiedy minęło 50 lat i przewaliło się kilkanaście rządów, czarne porzeczki są znowu w cenie i sprowadza się je z amerykańskich krajów, takie są ważne. Szkoda, że ojciec nie dożył tych czasów, umarł krótko po tym jak jego plantacja czarnych zbankrutowała. Była tu też baza, tak się mówiło na skup zwierząt. Któregoś dnia zobaczyłem tu rozprutego konia z flakmi wywalonymi na zewnątrz. Gruba okrężnica wydawała mi się ogromna, nie potrafiłem pojąć jak to wszystko mieści się w koniku stukającym kopytkami po bruku, który pokrywał ulicę kocimi łbami, zanim ustąpił czarnemu asfaltowi. Lubiliśmy zachodzić do bazy po zmroku, cała nasza gówniarzeria. Ujeżdżaliśmy byki i świnie zgromadzone tu na dzień przed śmiercią. Kiedyś byk przytrał mi nogę do ściany, nieomal miażdżąc, ale wytrzymałem, zeskoczyłem z niego w aureoli bohatera naszej bandy. Próbuję sobie odtworzyć w głowie to miejsce – gorzelnię i dwa skupy, ale nie pamiętam tamtego obrazu w całości. Udaje mi się odtworzyć tylko wąski kadr filmu, na którym pierwszy raz w życiu wyjmuję nóż w obronie przed stróżem. Jeszcze wtedy nie wiedziałem, że właśnie zdobywam zawód na całe życie.

Gorąco. Patrzę jak czas nieśpiesznie wędruje w upale po suchym trawniku miejskiego parku, a tłumy tu zgromadzone pracowicie wypoczywają.

Słońce w końcu zachodzi na zachodzie, wielu już kładzie się spać, bo ma jutro na szóstą, ale Patrycja nie. Uzbrojona w młodość i buzię o urodzie modnego makijażu, Patrycja wyrusza na łowy. Czy kiedy słońce znów wzejdzie na wschodzie, będzie już do kogoś należała? Czy tylko jak zawsze, umęczona zalotami spróbuje odespać i doczłapać do wieczora, by podąć kolejną próbę.

Wracam do domu.

Żyje jak pies, ten pan. Samotny jak pies, i zdechnie jak pies – powiedzieliby ludzie, gdyby akurat nie poszli sobie stąd wszyscy w jakieś lepsze miejsce, gdzie dzieją się ciekawe historie i są powody do śmiechu, a jak nie ma to pośmieją się bez powodu, żeby więcej wesołości było na świecie, i dla zdrowia pośmieją się własnego, które złoży się na ogólny przyrost zdrowia, który sprzyja odkrywaniu nowych powodów do śmiechu.
Basia pojechała do Afryki z jednym panem, żeby trochę pojeździć na słoniu. Niestety, byłem nieciekawy, nie wyglądałem jak słoń.

Obudził się pewnego dnia i miał 60 lat -myślę biorąc z lodówki kompot z mirabelek. Widział już wszystko, co było i co będzie – gryzę kawał wołowiny obłożony kiszonym ogórkiem. Rozważam możliwość zjedzenia śledzia, ale potrzeba śledzia okazuje się tak nikła, że bez trudu udaje mi się ją zwalczyć.
Dawno strcił wszystko to, co chciał mieć... – odkładam śledzia do lodówki; śledź jest w occie, nie popsuje się, może poczekać do jutra, o ile będzie jakieś jutro, choć pewnie tak, bo zawsze było, więc co ma nie być, skoro się do niego przyzwyczaiłem - ... więc teraz może sięgnąć po wszystko, bez obawy, że straci cokolwiek z tego czego już nie ma.
Sięgam jednak po śledzia; po co czekać do jutra na to, co można mieć teraz?

Gdybym miał szczeniaka, powiedziałbym małemu pieskowi, że jutro znów będzie dzień, a on by mi uwierzył i zasnął, więc jutro musiałoby przyjść. Ale nie mam małego pieska.


Ilustracja: Insan Manzaralari, Klick!!!