Pewnego dnia obudziliśmy się i nie byliśmy już młodzi. Powiedziałaś, że jest początek lata i wszystko może się zdarzyć, ale wiedzieliśmy, że nam zdarzy się już tylko kawałek wszystkiego. Wziąłem kluczyki z parapetu. Przejechaliśmy samochodem przez trzy kraje. Benzyna skończyła się nad samym oceanem. Wysiedliśmy. Porzuciliśmy auto i przeszliśmy przez wydmy. Usiedliśmy na pisaku bezludnej plaży. Byłem ciekaw, co jeszcze może się zdarzyć, ty też. Gdzieś daleko, ciemny błękit wody łączył się z jaśniejszym niebem i powracał rozsłoneczniony nad nasze głowy. Szara plama wiekości kropki widziana z odległości pozostawała w miejscu, głucha i nieruchoma; najpewniej jakiś stutysięcznik wypełniony pasażerami, muzyką i atrakcjami, pruł ocean z prędkością czterdziestu węzłów. Dla ludzi na statku nie bliśmy nawet punktem na plaży, więc nie mogli mieć świadomości naszego istnienia, dla nas ich obecność zredukowała się do szarej plamki na megaekranie błękitu; obojętność wzajemna, nie zobowiązująca, doskonała.
Nadleciały mewy, i jeszcze większe mewy. Te duże miały żółte dzioby, a mniejsze – czerwone. Wszystkie darły się wniebogłosy. Trwało dłuższą chwilę zanim pojęły, że jesteśmy niejadalni i odleciały. Kiedy znów spojrzeliśmy w miejsce, w którym była szara plama, jej już nie było. Wymazała się z błękitu.

Zjawił się jakiś człowiek. Wyglądał jak syn sprzątaczki, w dodatku pijącej. Jednak w niczym nie przypominał chama z wyboru. Miał w sobie tragiczność przypadkową, jaka może stać się udziałem każdego. Może los zakpił z niego, każąc pokochać dziewczynę, która miała go za nic, czyniąc z niego to, na co teraz wyglądał? Zapytał czy mielibyśmy dla niego dwa euro. Zdziwiłaś się, że nie ma dwóch euro. Wyjaśnił, że jest zawodowym bezrobotnym, ćwiczącym się w byciu upokarzanym i pomiatanym. Daliśmy mu dwa euro. Zaproponował, że w zamian wyrecytuje z pamięci nasz ulubiony fragment twórczości J.L. Borgesa. Nie mieliśmy ulubionych fragmentów Borgesa. Powiedział, że nic nie szkodzi, zaprezentuje kilka przykładowych na próbę. Usiadł obok na piasku i zaczął prezentować, mimo iż musiał wiedzieć, że psuje nam dobry uczynek:
- Jest bezsporne, acz tajemnicze, że osoba, która wyświadcza przysługę, w jakiś sposób stoi wyżej od tej, która z tej przysługi korzysta. To z opowiadania POJEDYNEK – zawiesił głos by zebrać pochwały, i choć pochwały nie nastąpiły, niezrażony zamierzał ciągnąć swój popis dalej.
- Panie Borgesie, damy ci jeszcze dwa euro, jeśli już sobie pójdziesz – przerwałaś mu propozycją, na którą przystał. Daliśmy człowiekowi jeszcze dwójkę, a on wywiązując się z umowy zniknął z naszego pola widzenia.

- Są życia wspaniałe, i są życia nędzne, ale słońce świeci tak samo dla ludzi spełnionych, jak dla nędzników – powiedziałaś, a ja próbowałem do czegoś podczepić tę myśli. Zanim to mi się udało, z oceanu wyszedł tygrys. Otrzepał się z wody i ruszył w głąb lądu znikając za wydmami. Usłyszeliśmy narastający warkot łodzi motorowej, a potem zobaczyliśmy jak dobija do brzegu i wyskakuje z niej trzech byków w moro i ciemnych okularach. Uzbrojeni w agresywną pewność siebie, pokrzykujący, zbliżali się do nas. Stanęli groźni, napompowani, domagający się. Zorientowałiśmy się, że nie chodzi o nas, a o tygrysa.
- Nie było tu żadnego tygrysa, przecież byśmy tak nie siedzieli, gdyby tędy przechodził – skłamaliśmy, bo już umiemy, bo nie jsteśmy już młodzi, więc wiemy jak się zachować w słusznej sprawie.
Wyglądali na rozczarowanych, z napompowanych torsów uszło ciśnienie. Mieli już zawrócić w stronę łodzi, gdy jeden dostrzegł trop. Znów napakowani działaniem ruszyli wzdłuż odcisków wielkich łap na piasku. Jeden niósł kuszę, drugi sztucer, trzeci filmował wszystko kamerą. Zniknęli za wydmami. Tuż przy twojej nodze czerwony krab pożerał mniejszego, pomarańczowego. Fale oblizywały brzeg białą pianą. Zza wydm dobieł pomruk wielkiego kota. Padł strzał. Czerwony krab nie przerywał uczty, wepchnął w siebie ostatnie drobiny pomarańczowego odwłoka, oblizał szczypce i ruszył w stronę wody, żeby spłukać z siebie resztki. Trzech przerażonych ludzi wybiegło zza wydm i gnało na złamanie karku do łodzi. Nie mieli już ani sztucera, ani kuszy, ani kamery. Silnik zawarczał na najwyższych obrotach i łódź uniosła z sobą przerażonych na ocean. Na szczycie wydmy stanął tygrys. Mógł zejść po piaszczystym zboczu w stronę oceanu albo w stronę lądu. Wybrał tę drugą możliwość.

Słońce zaczęło już schodzić z zenitu, kiedy przyszła ta para. Usiedli na piasku, jak starzy znajomi. Ona okazała się dobrze wytrenowana do roli niekrępującego tła, a on mówił to, co - wydawało mu się - jest dla nas interesujące. Gdy popisywał się przemówieniami, ona przez cały czas starała się wyglądać na osiemnaście lat, jakie kiedyś miała. Nie potrafię powiedzieć w szczegółach na czym to polegało, ale wyglądało właśnie tak. Zapowiadało się długie, męczące popołudnie. Gdy jemu skończył się popis, wstali, podali nam ręce i sobie poszli.

Już mieliśmy stąd pójść, żeby zobaczyć co takiego robimy w innym miejscu, gdy z oceanu wychynął peryskop i bez skrępowania zaczął nam się przyglądać. Potem wynurzył się kadłub obrośnięty brodami wodorostów i z otwartego włazu wyłoniła się głowa. Zapytała czy chcemy się przejechać łodzią podwodną. Nie chcieliśmy. Głowa zniknęła pod pokrywą włazu, kadłub rozpoczął zanurzanie. Ocean zamkął się nad nim zacierając ślady.
Zapytałaś czy to mógł być Hemingwy, powiedziałem że na sto procent Gorillaz, bo Hemingway nie żyje od pół wieku, a oni wciąż dychają jeszcze, jak wiele podstarzałych gwiazd, usiłując zwrócić na siebie uwagę wariackimi pomysłami.

Już wstawaliśmy, bo nam się znudziło obserwowanie wątpliwych fabuł na megaekranie błękitu oceanu i chcieliśmy stąd gdzieś pójść, ale nie bardzo wiedzieliśmy dokąd, gdy nadleciał duży, żółty motyl. Postanowiliśmy ruszyć jego śladem. Prowadził nas do końca wydm porośniętych skarlałymi iglakami, i gdy zapowiadało się, że ma jakiś zamiar w tym prowadzeniu, nadleciał lelek kozodój i go zjadł. Bezceremonialnie, bez entuzjazmu, w locie, nawet nie przystając. Z zarośli wystawiło łeb zwierzątko - prawdopodobnie cyweta – zobaczyło nas i czmychnęło w krzaki, zostawiając nas samych. Dwoje ludzie na plaży w słońcu. I wtedy mówisz:
- Zostawiłam w łazience krem do buzi, zamiast zabrać.
- Ludzie myślą, że cyweta należy do kotkowatych, tymczasem ona wcale nie należy do kotkowatych, tylko do łaszowatych! - słyszę swój głos, a potem znów twój:

- Wiesz, nudzi mnie już ta opowieść, myślisz, że ktoś to jeszcze czyta?
- Właśnie miałem kończyć - odpowiadam i stawiam ostatnią kropkę.

Rysunek: Andrzej Bobrowski