Ciężko się rozkręcam,
ale rozkręcam.

Rysunek: Andrzej Bobrowski



Jestem rozkręcony. Zbaczam w polną drogę; nie zobaczę rezerwatu ptaków. Co zobaczę? Po kwadransie droga kończy się. Biorę rower na ramię i biegnę, potem idę. Monotonia pola, tropy saren w oziminie, tropy w rzepaku, na budzącej się łące, znów w oziminie... Nie tylko las służy do produkcji tropów.

Płaszczyzna ciągnie się po horyzont, nic się nie dzieje. Nuda, ale też pojęcia nie mam, co takiego mógłbym teraz robić w Berlinie.

                                                               x x x

Zbliżam się do większej wsi. Dzieci puszczają latawca na łące.

Dwie listewki złączone na krzyż, obramowane szpagatem, naprężony papier i warkocz z pomarszczonych gazet. Za moment twarz namalowana na papierowej czaszy, spojrzy z wysokości wielkimi oczami. Lata temu też malowaliśmy wielkie oczy na latawcach.

Przy wjeździe do wsi, pod ławką leży pijak. Sprawdzam czy żyje.
- Piję, bo żona mnie nie lubi – ożywia się.
- A dlaczego cię nie lubi?
- Bo piję.

Logika mocna jak z żelaza. Wsiadam na rower.

Za wsią, policja zamaskowana w krzakach, zabija czas polując na ludzi spieszących samochodami w normalnych, prywatych życiowych sprawach.

                                                                         x x x

Nie mogę przypomnieć sobie twojej twarzy, ale widzę wyraźnie twoje czerwone buty, kiedy pakuję cię do pociągu Warszawa - Berlin. To już było po wojnie, ale komuna wciąż trzymała. Kupowaliśmy razem te buty i trochę drogich ciuchów. Wejdźmy tu – powiedziałaś i w sklepie jubilerskim kupiłem ci pierścionek. To nie był najpiękniejszy pierścionek świata. Pierwszy obiad z twoimi rodzicami. Z trudem ukrywali przerażenie, gdy powiedziałaś, że się zaręczyliśmy. Włożyli tyle wysiłku w wyprawę córki do lepszego świata...

Podobnie jak dzisiaj, tak i wtedy wyjazd z Polski uważany był za sukces, albo wielką szansę na życiowy sukces, choćby tylko za granicę, do głupiego Berlina.

Pociąg ruszył, życzyłem ci szczęścia i wszystkiego; życzyłem, żebyśmy się już nigdy nie spotkali.

Ponieważ straciłem wszystko i nie miałem już nic, to mogłem spokojnie sięgnąć po wszystko, bez obawy utraty czegokolwiek z tego, czego już nie miałem. I sięgnąłem.


Ciąg dalszy 21 kwietnia