Człowiek z natury jest dobry. Dla samego siebie. I potrafi o sobie myśleć wyjątkowo, odświętnie i bez opamiętania, każdego dnia. Spośród wszystkich miliardów ludzi na świecie najbardziej lubi siebie. Kocha przyozdabiać się w krawaty, które nadają mu zwodniczy szacowny wygląd. I wtedy z wyglądu się składa i z wody, a nawet jak nie tylko z wyglądu samego, to zawsze jakoś przecież wygląda.

Czy naprawdę wywodzimy się z kultury łacińskiej i wszyscy pochodzimy od husarii?
Otóż nie wszyscy wywodzimy się z kultury łacińskiej, i nie pochodzimy w prostej linii od husarii.

Mówią, że pierwszy człowiek na świecie miał na imię Mieszko. I przyleciał z kosmosu na meteorycie zabić dinozaury, żeby powstała ewolucja. I zaraz z małpy zrobił się Pan Twardowski, co sprzedał duszę diabłu za koguta i odleciał na księżyc. Potem Święty Mikołaj Kopernik wstrzymał słońce i ruszył ziemię, ale rad – rada nie rada – musiała wymyślić kobieta Skłodowska, i wynaleziono kartofle oraz konia z wozem; tak powstał świat czyli Polska. A przy niej powyrastały stopniowo, w miarę zapotrzebowania: Ameryka, Londyn oraz francuskie winorośle, żeby Polacy mieli dokąd za chlebem jeździć, i powstały Niemcy, żeby produkować mercedesy dla Polaków, ale u nich recesja straszliwa, więc słabo produkują i nie wszyscy w Polsce jeszcze mercedesami jeżdżą. A zaraz potem ewolucja wyłoniła Chorwację, żeby Polacy mogli mieć dokąd pojechać się wykąpać. Pod pachami też.

- Myśli pan, że Bóg jest przeciwko nam?
- Bóg nigdy nie jest przeciwko nam; on zajmuje się swoimi sprawami.


Rysunek Andrzej Bobrowski

NEWSWEEK POLSKA: Ponad 20 lat temu napisał pan wiersz „Przyszli żeby zobaczyć poetę", który wygląda jak komentarz najnowszej polskiej rzeczywistości:

widzę byle jakie działanie
przed byle jakim myśleniem
byle jaki Gustaw
przemienia się
w byle jakiego Konrada
byle jaki felietonista
w byle jakiego moralistę
słyszę
jak byle kto mówi byle co
do byle kogo
byle jakość ogarnia masy i elity
ale to dopiero początek.

wyszła i przeszła

wzór do naśladowania

Mariola weszła

usiadła wstała przeszła

wyszła

ja leżałem milczałem

nie wstałem

wysiadłem przysiadłem

byłem w dołku

Ola zajrzała

ale nie weszła nie wyszła

choć przyszła

spuściła wodę

z różowej muszli

morza czerwonego

martwego perła

czarna

Jola-Mariola znów

weszła miała oczy

zarosłe rzęsą długą

jak monolog hamleta

miała czerwoną bieliznę

dojrzała zdała

została moją na kocią łapę

Po roku wstała wyszła

nigdy nie przyszła

ja leżałem

rosła mi broda

i paznokcie

zostałem Świętym Mikołajem

potem

Świętym Walentym w Dublinie

wydałem piąty tomik

wierszy

czułość otyłość miłość

szósty napisał moją ręką

anioł nostra Damus

potwierdził to Jarek

który jest poetą wibratorem

ale pieprzy poezję

weszła lola otworzyła się jak puszka

pandory

pełna ciepłej zupy

Krzesło mające w sobie umiejętność niesienia wypoczynku, wysłużone przez lata, zatraca ją i przestaje być krzesłem.

Ilustracja: Tasarım Sancısı

Jedna pani rozłazi się w szwach, bo nie ma nic innego do roboty.
A inna pani schudła, przytyła, a potem znowu schudła.

- Czy tego samego dnia, panie Darku?
- Nie.


rys. Andrzej Bobrowski

wyjęte z „Indyka"
sztuki Sławomira Mrożka z 1960 roku

Zgodnie z własnym rytmem, temperametntem, w zgodzie z obostrzeniami.

Fragment pochodzi z książki Julio Cortazara „Opowieści o kronopiach i famach i inne historie", napisanej w 1962 roku, a później brawurowo przełożonej na język polski przez „prywatną" tłumaczkę Cortazara, panią Zofię Chądzyńską. Książkę wydało „Pomorze Bydgoszcz" w roku 1993.

Opowiadaniwe bez morału

Pewien człowiek sprzedawał okrzyki i słowa i nieźle mu
się wiodło, chociaż ludzie kwestionowali ceny i żądali zniżek.

Człowiek prawie zawsze ustępował i w ten sposób

udawało mu się przehandlować wiele krzyków sprzedawców

ulicznych, westchnienia, które kupowały starsze rencistki,

reklamy, slogany, szyldy, wytarte dowcipy i fałszywe

okoliczności.

Wreszcie człowiek zrozumiał, że nadeszła godzina, i poprosił

o audiencję u tyranika rządzącego krajem, podobnego

wszystkim swoim kolegom, który przyjął go w otoczeniu

generałów, sekretarzy i filiżaneczek czarnej kawy.

— Przychodzę sprzedać panu pańskie ostatnie słowa —

powiedział człowiek. — To bardzo ważne, bo na poczekaniu

nie przyjdą panu na myśl, a przecież wypada powiedzieć

je w krytycznym momencie, ażeby retrospektywnie

nabrały historycznego znaczenia.

— Przetłumacz, co powiedział — rozkazał tyranik swemu

tłumaczowi.

— Mówi po argentyńsku, ekscelencjo.

— Po argentyńsku? To dlaczego nic nie zrozumiałem?

— Wasza Wysokość doskonale zrozumiał — powiedział

człowiek. — Powtarzam, że przychodzę sprzedać panu

pańskie ostatnie słowa.

Ciąg dalszy, Klick!!!

W krainie snu

Najważniejsi aktorzy polskiej polityczności nie są obywatelami rzeczywistości, lecz snu. Jest ich wielu, tutaj tylko dwa przykłady.

Czytaj dalej, KLICK!!!