2017

Wciąż gra radio. Słychać przebój wykonywany z pasją, mimo, że śpiewacy nie śpiewają z umiłowania do muzyki, tylko dla kariery po prostu i popisu. Zaś gitarzyści, którzy uważają, że ich to nie dotyczy, powinni zrozumieć, że dotyczy to ich zwłaszcza.

Hrabini Wrotycz-Nawłociowa gra pewnie i z wyczuciem. Potrafi grać w dzień i w nocy. Kiedy patrzy na łóżko, od razu odechciewa jej się spać, bo dociera do niej, że na tych niespełna dwóch metrach musiałaby spędzić osiem najbliższych długich godzin, nigdzie się nie ruszając, nie odwiedzając nikogo, nie dostając prezentu ani nawet ciasteczka i – co najważniejsze – nie wysłuchując żadnego komplementu.

Kiedy jeszcze nie grała, wędrowała po domu i dobierała skarpetki w pary: prążki do prążków, gładzie do gładzi, kosmacze do kosmaczy, w słoniki do fsłoników, i składała je do koszyczka obleczonego w kaftanik w różyczki, chroniący przed kurzem i zmarnowaniem. Wtedy jeszcze dużo sypiała, bez poczucia straty czasu, bo miała przed sobą wszystko; w każdym razie nie było jej szkoda życia na sen: - Dopiero co położyłam się spać, a już dziesiąta rano, a nawet jedenasta chyba – zwykła mawiać do psa, który jeszcze wtedy szczekał na listonosza, a na inkasenta nie. - Znowu dzień jak wczoraj, bo cóż by się miało zdarzyć takiego, słońce wzeszło i zajdzie. Wszystko jest takie błahe...
Nie wstawała ona pół godziny przed przebudzeniem, o nie.

 

- Czy mógłbym usłyszeć nowe takty kompozycji, których nie miałem przyjemności doznać jeszcze?
- Proszę – hrabini bierze gitarę, otwiera notesik w pięciolinie i gra dwie nuty dzisiaj zapisane.

 

- I?... - oczekuje wyłącznie, jak sądzę, entuzjastycznych recenzji.
- O! - mówię, bo lubię mówić to, co ludzie chcą słyszeć.

Przez uchylone okno wdziera się rumor ciężkich koszy wysypywanych do śmieciarki.

- Zbywasz mnie – mówi hrabini.

 

Z oddali dochodzi kwik zarzynanej świni. Podrywam się, zamykam okno.

 

Ciąg dalszy jutro
Foto: Marcel Marien