Miała prawie 16 lat i była nieszczęśliwa z bardzo wielu powodów. On miał lat 17 i też był bardzo nieszczęśliwy z wielu powodów. Gdy się spotkali, to wcale nie stali się dwa razy bardziej nieszczęśliwi. 

ilustracja: Tomasz Bohajedyn

Oglądając polską wersję programu X-Factor mam nieodparte wrażenie, że największym problemem naszego showbiznesu nie jest brak talentów tylko brak ludzi, którzy potrafiliby zająć się ich rozwojem, ukierunkowaniem i oprawieniem. Uczestnicy X Factora - pomimo rzekomo fachowej opieki - śpiewają z odcinka na odcinek słabiej, wyglądają banalniej, popełniają coraz więcej błędów w doborze repertuaru, co należy stwierdzić wyraźnie pomimo rutynowych zachwytów ich promotorów. Najgorsze jest zaś to, że zgadzają się... tracić swoją osobowość :((

Szkoda DZIEWCZYN, przerabianych na estradowe wydry (a są zdolne i zwariowane jak trzeba!), szkoda Gienka Loski, któremu każe się naśladować Franka Sinatrę podczas gdy piosenkę "My Way" mógłby zaśpiewać po swojemu - w japonkach, z gitarą i smutno-gorzkim spojrzeniem prosto w kamerę, tak że nigdy nie zapomnielibyśmy tych dreszczy, jakie wtedy poczulibyśmy na plecach.

Fragment felietonu z WPROST:
(...) Od kilku tygodni mają miejsce dyskretne sondy wśród artystów rockowych mające wybadać, czy któryś przypadkiem nie odmówi przyjęcia odznaczenia z rąk prezydenta. Planuje się takie wręczanie na 4 czerwca. Nie za to, że są wybitnymi artystami – skądże! – tylko za to, że nie dali się komunie. Sondy są prowadzone na tyle dyskretnie, że całe miasto o nich wie. Toteż przerywam obiecane milczenie. Dwa miesiące temu przekazałem panu ministrowi Nowakowi następującą opinię: „Nigdy nie uważaliście nas za ludzi sztuki, choć byliście naszymi fanami. Przyznanie artystom rockowym odznaczeń pod pretekstem działalności opozycyjnej obraża nas jako twórców, kompozytorów, poetów i wykonawców. Ja bym takiego nie przyjął. Wedle polityków nie jesteśmy godni szacunku jako artyści, respekt nam się należy dopiero wówczas, kiedy zaniesiemy gdzieś jakieś ulotki w stanie wojennym". Poprosiłem na koniec ministra, by jednak odznaczono ludzi sztuki rockowej i artystów popu za to, co dają kulturze narodowej, jak tworzą i kim są, a nie za „antykomunizm". Minister obiecał, że się temu przyjrzy. Nic nie wskórał. „Tego się nie da przeskoczyć, bo opory są straszne" – powiedział mi mój friend Janek Lityński.

Szanowni Państwo,

przypominamy o zbliżającym się terminie nadsyłania prac na konkurs dramaturgiczny Metafory Rzeczywistości 2011 (31 maja 2011). Oprócz nagród pieniężnych nasza inicjatywa umożliwia wystawienie własnej sztuki na scenie, co z pewnością jest wyjątkowe w przypadku takich konkursów. Być może wśród użytkowników Państwa portalu znajdują się osoby piszące teksty dramatyczne - będę wdzięczny za opublikowanie tej informacji albo przekazanie jej zainteresowanym osobom. Gdyby potrzebowali Państwo dodatkowych materiałów, proszę o kontakt.

Szczegóły - Klick we foto!!!

Mogliśmy elegancko jechać na koniec świata, wybraliśmy góry. Jakiś drogowskaz doprowadził nas do drogiego hotelu.

Obraz: Claudio Souza Pinto

rysukek: Gurbuz Dogan Eksioglu

zwyczaje polaków
15 maj 2011

[130] wczoraj odbyło się kolejne zjednoczenie czytelnicze. dla tych, którzy nie wiedzą – amatorzy czytania wychodzą z książkami na miasto i czytają, każdy sobie, w ustalonym wcześniej miejscu przez trzydzieści minut. ilekroć czytają, tylekroć zbiera się wokół nich, nierzadko o wiele liczniejsza, grupa biernych obserwatorów. tak zwane rozdziawione japy. rozdziawione japy – nie inaczej – gapią się i nie dowierzają, niektórzy podejdą na moment nieco bliżej i zajrzą któremuś z czytających przez ramię, aby się upewnić, że to naprawdę książka, że w środku naprawdę znajdują się litery. jeden rozdziawiony zastanawiał się wczoraj na głos, czy zgromadzeni rzeczywiście czytają, czy tylko udają, że czytają, a jeśli udają, to jaki jest sens takiego udawania. zupełnie jakby obserwował magiczną sztuczkę i zastanawiał się, gdzie jest trik. między czytelnikami leżą skrzynki z książkami, można sobie wypożyczyć, można także nieoczekiwanie doświadczyć obecności syna bożego. wczoraj do skrzynki podchodzi niewiasta, lat na oko dwadzieścia pięć, chwyta w rękę dostojewskiego, dłuższą chwilę przygląda się okładce, po czym odkłada książkę na miejsce, wypowiadając pod nosem jedynie sakramentalne: o, chryste. taka tradycja, takie zwyczaje.