Dawno, dawno temu, kiedy młody Hemingway pokazał swoje pierwsze opowiadania Gertrudzie Stein, dostojna Gertruda, której mądrość musiała rekompensować wszystkim jej wygląd (składała się z wielu rzeczy - niektóre w niezwyczajnym nadmiarze - tylko nie z urody) powiedziała: - Drogi Erneście, garść spostrzeżeń to jeszcze nie literatura!

Tomasz zapatrzył się na tańczących. Mrużył przy tym oczy i lekko się uśmiechał. Nie zazdrościł im – był szczęśliwy!

„Czy możliwe jest obiektywne pisanie o teatrze? Oczywiście nie. Ale pola subiektywności bywają szersze lub węższe. Każdy, kto pisał o teatrze, o sztuce, czy jeszcze szerzej – o życiu codziennym i jego zjawiskach, kiedyś na pewno sobie zadał pytanie: do jakiego stopnia własne pisanie staje się uzurpacją? Do jakiego stopnia to, co uważamy za szczery, obiektywny opis dzieła, staje się kreacją własnego obrazu świata?

Najbezpieczniej powiedzieć, że pisanie o teatrze rodzi się, bo rodzić się musi, na granicy. Dzieło sztuki styka się z naszym sposobem rozumienia i patrzenia. Jego obiektywność natrafia na granice nie do pokonania – naszych nawyków, naszego światopoglądu, nawet naszych upodobań.”

Odwzajemnił ujmujący uśmiech kelnerki o wyrazistych drugorzędnych cechach płciowych i posmarował naleśnik dżemem.

27 marca wystartował blog Ewy Wycichowskiej, multimedialny pamiętnik wybitej polskiej tancerki, choreografa i wykładowcy, dyrektora Polskiego Teatru Tańca.
www.ewawycichowska.blog.onet.pl